—
191 —
62. Die Seereile.
Pfarrer haut nu nit goar lang
K A graußa Seeras' g'macht;
Doch af'm Schiff werds angsterbang
Ihn nauch der vört'n Nacht:
Mer mahnt ös kummt der jüngste Tog,
Su haut a Sturm ohg'haust,
Es blitzt und dunnert Schlog af Schlog,
Der Wind haut elend braust.
⸗—
Oes Schiff is dau 'rumgsschmissen wurn,
Wöi wenns a Nußschoal'n wär':
Ball hauch als wöi a Körchathurn,
Nau wider kreuz a quer.
Der Pfarrer ängstli und derschreckt,
Mahnt scho sei Löb'n is g'waugt! —
Wöi er in Kapitän entdeckt,
haut er ganz klaalaut g'fraugt:
„Is gffährli? Sog'n Sie 's mir ganz kloar!
„Dau mäöcht ih drum ersouch'n!“ —
Der sagt: „Su lang hauts nu ka G'foahr,
„Als die Matrosmn flouch'n!“
Der Pfarrer häiert siflouch'n in d' Wett';
Su spielt oft ös Geschick:
Wär 's af'm Cand, häit er's beredt,
Heunt' klingts 'n wöi Musik.
Der Mouth thout ihn öitz wider schwellm,
Doch lader korza Zeit;
Der Sturm schmeißt über's Schiff die Well'n
Mit neua Heftigkeit.