„Wes soll's denn nau dort auß'n thou? 
Dau trackt's ner rei zo mir.“ 
Ja, Herr, wenn's gieng', es geiht jo niet, 
s is goar a graußa Thür. 
„Jwaß ja goar nit, wos ihr wollt! 
J koh's jo nit verstöih!“ 
No, daß i a Recept dau hob' 
Und daß er raus soll göih. 
Doch, wenn er mant, daß's drin mouß sei, 
Su lauß er'n G'sell'n her; 
Denn i allah bring's nit dau rei 
Döi Thür, döi iß goar schwer. 
Wos will der Apotheiker thoud 
Er mouß halt naus mit göih. 
Dau sicht er aff der Stubathür 
Des ganz Recept dort stöih. 
„Oiz aber, häiert, sagt mer ner: 
Wöi kummt's denn aff die Thür?“ 
Der Docter haut's halt g'schrieb'n su, 
Dau koh i nirx derfür. 
Hiz horch er, fraug' er nimmer lang. 
Mach er die Woar ner zamm, 
Und sog' er glei, wos kost'n thout, 
So kumm' i wider hamm. 
Hob' denkt, wenn er döei Woar asu 
Scho ferti hob'n thöt'ʒ 
Denn, wenn i lang draf wart'n mouß, 
So kumm' i eppet z'spöt. 
Hiz haut mer's halt g'schwink ferti g'macht, 
Wou thout mer s' hi, dösi Woar? 
4 
59 
Denn 
Mbe. 
hüit 
Wern 
Und 
V 
Ron 
— 
9