— 134 —
„No, Herr, wenn’3 ner fa Deich] l iS!
Dau wär’ i bald derfehrod’n,
Und wenn’8 ah ner a Hana wär)’,
Der Teufl Könnt’ |” rauslod’n.“
Der Sienfenantk und der Nekßruf.
In Rekruf’n, an ganz'n neua,
Der Wach fteiht, trifft fer Leutnamt oh
Und denkt, er wird Diz „Wer da?“ Ihreia,
Wil hHäiern, wöi er jHreia Koh;
Der okir ihout fa Maul afmad'’n
Und Läßt'n fu verübergiih;
Der Offizier, der Jagt mit Lach’n:
SHorch, fu machit du dei Sach nit {Höi!
Du dörfit. iz dau aff derer Strauß’n, —
Der Poft’n i3 dir ohvertraut, —
Kan Menfdh’n niet verbeigiih lauß’n,
Moußt Ihreia „Wer da?“ und röcdht laut.
Waßt’ wos? SS geih’ amal dau rumma,
Und merf Siz fei, wos ti hob’ g’fagt,
Und wenn i nau wer’ widerfiumma,
So nehm’ dei Schuldikeit in Acht.
Und endli kummt er wider ganga,
Die Schildbwach fteiht und fjidht’n oh: