157 — 
Doch drei Woch'n hob' i's trieb'n, 
Bin i wider abmarschiert. 
No, diz kummt mei Vormund g'loff'n 
Und sagt: Waßt', wos d' wern thoust? 
Hob' für di an Ploz ohtroff'n, 
Und wennst' nit willst, glabst's? du moußt! 
Moußt a Apotheiker wer'n, 
Denn es steiht a Stell dort leer. 
„Ja, Herr Vetter, herzli gern! 
Wenn i ner scho aner wär'!“ 
Glei in andern Tog ba Zeit'n 
Geiht's aff d' Apotheik'n laus; 
Seha s' mi scho oh von weit'n, 
Sog'n: Der is zimli grauß! 
diz kummt glei a Herr, a g'wießer,— 
Fraugt mi, wos i g'lernt häit'? 
Wöi i's sog', sagt der Proviser: 
Dös is g'noug, mei Freund! — er geiht! 
Nau hob' i an Kafma g'fund'n: 
Drei Tog' iss dau ganga schöi; 
Ober in zwölf, dreizi Stund'n 
Goar nit von den Ploz afstöih, 
Alsfort in die Böicher g'schrieb'n, 
Su wos kröigt mer doch ah satt. 
Grod a Woch'n hob' i's trieb'n, 
Hob' i scho ausg'lernt g'hat. 
In a Wörthschaft bin i kumma; 
Ober dort, dau haut's mi g'reut, 
Daß's su bald an End haut g'numma; 
Grod dös G'schäft, dös häit' mi g'freut; 
———— 
— 
33 
—— 87 
27 
——— 
—J——— 
*5 
— 
—555 
—RXXXI 
— 
— 
—8 
ã 
— 
— 5 
— ** 
— — 
— 
———— 
— —X 
7 — 
——— 
— 
—— 
— 
—— 
—e — 
5 
— 
— 
* 
* 
— 
— 
* 
2* 
— 
8 
— 
** 
— 
** 
* 
* 
X 
3 
** 
—