—*
——
140
Der Dockor vor dem Thor.
A su a Dokter vur'n Thur,
Dort auß'n in an Gart'n,
Bis ih den Kerl Dokter hieß',
Dau dörft' er aff mi wart'n;
Der haut on Vöich und Mensch'n oft
Röcht masterhaft koröiert;
Wenn's glei ner selt'n g'holf'n haut,
So haut er's doch proböiert.
J
Dös, haut er g'mant, dös kon er gout:
Glei aß'n Wasser sog'n,
Wos Aner vur a Krankheit haut;
Doch manst'nthals on Mog'n.
Und vur'n Mog'n haut er ah
Glei göb'n seini Tropf'n
Und g'sagt: sie senn für Alles gout
Sie föih'rn durch und stopf'n.
Und wall den Leut'n aff'n Land
Doch ah is löib ihr Löb'n,
Is Alles aff ihn g'loff'n zou, —
Mer haut halt nit viel göb'n.
Dau senn die Glöser duzedweis
Oft zou den Herr'n kumma;
Zwöi Grosch'n, — meih'r git mer niet, —
Dös haut er gern g'numma.