— 208 — 
Er thout halt in sein Bouch fortlös'n, 
Alsz wenn ka Mensch nit ba ihn wär'. 
Die Frau, — wer kon ihr's denn verdenk'n? — 
Haut doch su glabt, 's is nit goar schöi, 
Fast immer ner on Böichern henk'n, 
Und selt'n aß der Stub'n göih. 
Wenn i ner könnt' a Mitt'l find'n! 
Sie b'sinnt si hie, sie b'sinnt si her, 
Sie glabt, er könnt' jo goar derblind'n; 
Wos dös nau für a Unglück wär'! 
Amaul, — dös is su oft nit g'schög'n, — 
Er sicht ban Tiesch röcht munter aus, 
Die Frau häit' drüber wundern mög'n, 
Sie läßt si ober doch nit raus. 
Mer thout öiz su Verschied'ns ried'n, 
Es wörd goar von der Löib die Ried; 
Die Frau, döi lacht, sagt: J bin z'fried'n, — 
Wär' ner dös b'ständi Lös'n niet. 
Daß du doch von der Löib konst sog'n, — 
Wos löibst denn du sunst, als a Bouch? 
häit' i nit su an gout'n Mog'n, 
Dös Lös'n hait' i lang scho g'noug. 
J wollt', daß i a Bouch könnt' wer'n, 
Und ans, wou du a Freud häist droh, 
Rau glabet' i, du häist mi gern; 
Su ober spür' i weng dervoh. 
Nit viel häit's g'föhlt, der Herr thöt' lach'n 
Und sagt: Worum denn goar a Bouch? 
Wos sollt' i mit'n Bouch denn mach'n? 
Hob' i denn nit scho Böicher g'noug?