196 —
Wenn i aff derer Welt sollt' löb'n,
Und wenn's nit thöt' a Brill'n göb'n,
J wüßt' niet, wos i mach'n sollt';
J könnt' nit lös'n, könnt' nit schreib'n,
Mei ganza Sach möißt' unterbleib'n
Und Alles, wos i mach'n wollt'.
Viel Taused könnt'n ohna Brill'n
Nit aff der Welt in Hunger still'n, —
Wos dös nit für a Unglück wär'!
Wenn döi, döi ohna Brill'n sög'n,
Den Andern all'n möißt'n göb'n
O Gott! dau gieng's oft schmachti her.
Mi örgert's, daß mer si will schöma,
A Brill'n aff die Nos'n z'nehma,
Und wenn mer doch nir seha thout;
Nau, wenn mer si lang g'noug haut b'sunna,
Und haut doch sunst ka Mitt'l g'funna,
Nau is jo doch die Brill'n gout.
Drum will i künfti, löiba Brill'n,
Vur aller Welt und in der Still'n
Mein woahr'n Dank bezeig'n dir;
Will stets mit Achtung von dir ried'n,
Ner du machst mi in Alter z'fried'n,
Und wou i bin, bist du ba mir.