— 141 — 
Und wall der Gaul in Forster freut 
Su mouß er schreia, wenn er reit't, 
Ba jed'n Fenster: Gott vergelt's! 
Als wöi sei alter Böt'lpelz. 
Der Schlosser und sein Gesell. 
A Schlosser haut an G'sell'n g'hat, 
Der haut su longsam g'feilt, 
Und wenn er z' Mittog gess'n haut, 
Dau ober haut er g'eilt; 
Der Eierst' in der Schüss'l drin, 
Der Letzt' ah wider draus, 
Es is ka Mensch su fleißi g'wöst 
Ban Tisch in ganz'n Haus. 
Ddiz haut amaul der Master g'sagt: 
G'sell, des versteih' i niet, 
Es is doch su mei Lebta g'wöst 
Und, wall i denk die Ried: 
Su wöi mer ärbet, ißt mer ah; 
Ba dir geiht's nit asu 
Su longsam haut no Kaner g'feilt, 
Und ißt su g'schwink wöi du. 
Ja, sagt der G'sell, dös waß i scho 
Haut All's sein gout'n Grund; 
Des Ess'n wöhrt halt goar nit lang, 
Die Aerbet verzi Stund. 
— —— 
— 
—— 
— 
— 77 
— 
*õ 
— 
———— 
— 
5 
—S— 
— 
—— 
* 
— * — 
—— 
—— 
— 
** 
* 
5— 
— 
— — 
7 
— 
5* 
— 
— 
7 
75 
33 
7* 
— 
—