* 
* 
— 
* 
—— 
—R8 
—— 
— 76 — 
Er läßt kan Nachbern hie zon Haus, 
Gleih führt er aß der Hütt'n raus, 
Als ob's a Fremder wär', 
Und läßt kan Mensch'n her. 
Er haut scho von kan Mensch'n niet 
Wos ʒfress'n g'röih'rt oh; 
Dau is der Spitz scho g'scheiter g'wöst, 
Er frißt halt nix dervoh. 
Und wenn mer'n no su freundli thout, 
Döstwög'n macht mer'n doch nit gout; 
häit' Aner nauch'n g'langt, 
Er häit' an Jed'n g'fangt. 
— 
2* 
*22 
7* 
* 
8 
/ 
Aff ahmaul wörd der Hund su still, — 
Wer bildet' si dös ei? 
Er bellt nit laut und frißt ah niet: 
So mouß'n doch wos sei? 
Mer git'n Leiihl und an Kös 
Und Methridat, sunst hilft doch dös; 
Ban Spitz is's ober goar, 
Umsunst is all döi Woar. 
Ei, ei! mei Spitz, der dauert mi! 
Su haut der Bauer g'sagt; 
Haust du mei Haus und Huf su lang 
Su treu und brav bewacht! 
Mer haut mer doch, su lang i'n hob', 
Nix g'stuhl'n und nix g'rabt, Gottlob! 
J lauß' di wärli niet 
Von Jack'l nehma miet. 
diz, wall der Spitz su brav is g'wöst, 
So mouß's wos B'sunders sei: