228 —
Und wenn's wider stünd' ba uns—,
Wöi vur alt'n Zeit'n,
Brauchet' mer kan Mensch'n nau—
Der fuͤr uns thöt' streit'n.
Wenn i's ner derbet'n könnt',
Bet'n wollt' i gern,
Daß mer's doch ner wüßt'n bald
Wöi's mit uns wörd wer'n;
Ober i hoff' immer no:
Der su lang thout wach'n,
Der wörd's wieder, wöi bisher.
Gnädi mit uns mach'n.
Und öiz, löiber Freund, hob' Dank,
Daß d' doch ner bist kumma,
Daß der Angst- und Jammerkröig
Doch an End haut g'numma.
Möchtest du doch dauern fort
Ueber Mensch'nlöb'n!
Und dös, wos uns föhl'n thout,
Wörd si scho goar göb'n.
Der Guckkaskten.
HJunst haut mer halt an Kreuzer göb'n,
Haut in den Kast'n g'sög'n nei,
Dau haut mer mancha Tracht drin g'sög'n,
Su närr'sch, als s' An koh fall'n ei;