—— ——
— —
— 122 —
Der Pfarrer, der sagt ganz geduldi:
„Es wörd si göb'n mit der Zeit;
Du bist g'wieß reich? dös is droh schuldi.““
„Ach, löiber Herr, dau föhl'n S' weit!
Sie dörf'n wuhl scho oarm sog'n.“
„Hiz, sagt er, kon i's nit verstöih;
Thou' ner dein Hauchmouth hamm mit trog'n,
Er wörd der nau scho su vergöih.““
Zum Belschluß.
Iju, denk i, wörd's öiz g'scheha sei,
Dös Pröbla häit i g'macht.
Wenn i's doch ner bald wiss'n könnt',
Wos mancher drüber sagt.
Daß's grod an Jed'n g'fall'n soll,
Dös koh scho goar nit sei,
And daß mer wos wörd finna droh,
Dös bild' i mir wuhl ei.
Denn mir allah, mir macht mer g'wieß
Wos B'sunders? O, bewoahr'!
Ss denkt a Jeder, wos er mog,
Ih ah, und su is's goar.
ss möiß'n's wuhl oft röchti Leut'
Geduldi häiern oh,
Daß Mancher oft wos tad'ln thout,
Des er nit mach'n koh.
Wenn i scho nit studöiert hob'
Und ah ka G'lehrter bin,