— —
177
J
d
2 —7
71
C.
8
7* .
8
n 8
9
4
—
254
22—
P248
2
2 —
24 z8
28
—X—
—
* 4.
—
23,
24
*
«—
6
5
a — 446186
F
J
5* N
4*
I
44
*
8
—2—
Der Musikant und sein Baß.
An alt'n, broav'n Musikant',
Den is' amoal a Strach passöiert.
ditz is' er taudt, wöi mir bekannt,
Suh derf ih 's sog'n unschinöiert.
Der spielt' drauß af 'n Dutschatei,
Es woar halt g'rod' a Houchzet eb'n,
Denn der woar überoll derbei,
Wou 's erg'nt haut a Musik geb'n.
Wöi 's goar woar, denkt er: „DHitz geihst ham,
„Suh kohst Dih doch nu niederleg'n.“
Die Andern bleib'n hock'n zamm,
Dös koh mer jo vur Augna seg'n.
Suh thout er as der Stub'n geih,
Er haut si ner su forta g'stuhl'n,
Sein Baß läßt er in Werthshaus steih,
„Den“, denkt er, „koh ih morg'n hul'n.“
Ditz kummt er bis on 's Frauathur,
Is' bis on Post'n hihmarschöiert,
Der hält 'n sei Muschkeit'n vur
Und schreit: „„Dau werd nit suh passöiert.““
„„Wou is' der Paß? wou kummt er her? —
„„Wos will er in der Stoadt drinn mach'n? —
„„Suh blei Er steih und ried' Er ner,
„„Sunst lauh ih mei Muschkeit'n krach'n!““
Der steiht öitz, wenn er stani wär',
Denn der will mit sein' G'wiehr nit weich'n.
Und brummt derzou als wöi a Bär:
„„Er soll durchaus, sein Paß vurzeig'n.““