J.
os!
*
hout.
dit.
st,
t.
— 203 —
Denn su wos, dös versteiht sie scho,
Versoucht mer scho vurher; —
Gout is er, haut a Jedes g'sagt,
Halt ober ziͤtheuer ner.
Diz kumma Zwöi, verlanga ah
APröbla von den Wei.
Der Ah nehmt's Glos, er trinkt goar niet,
Er schlörft'n ner su nei;
Und su versoucht er'n zehamaul,
Es haut g'wieß goar nit kleckt;
J häit' halt g'mant, an röcht'n Schluck,
Nau wüßt' mer, wöi er schmeckt.
Und wöi er'n haut oft g'noug versoucht,
Su fängt er endli oh:
Der Wei, no, der is gout su weit,
Und doch wos find' i droh,
Ner Ahs asu, — i waß nit röcht,
Koh sei, es deucht mi ner, —
J man' halt su, i schmecket' wos,
Als wenn's a Löder wär'.
Hiz sagt der, der in Wei verkafft:
Herr, ner ka närrscha Woar!
J glab', der Herr vexöiert si;
A Löder? wos nit goar!
„No, Herr! ner gout, i kenn' mein G'ruch.“
Diz nehmt er wider 's Glos
Und sagt: Es röicht halt doch asu,
Su wöi a Jucht'n wos.
Diz nehmt der Ander ah des Glos
Und trinkt just su wöi der:
—*
—
7
* —
*
——
MA.
—
*
———
—
7
—
—
*
**
3