2. 
Die Greit, döi koh vur Freud nir sog'n, 
Döi höngt 'n allwal on sein Maul:; 
Die Schmatzer hob'n ner su g'schlog'n: 
Wer wär' denn dau zon Küss'n z'faul? 
Babette. 
In an Werthshaus woar ih neulih, 
Und dös steiht nit weit von Wold, 
Tbout's an Schra, der laut abscheulih, 
Ueber'n Buck'l left's mer kolt. 
In die Stub'n thout öiz springa 
Nei a Madla mit an Kind, 
Thout vertrakti Löid'r singa, 
Heult wöi in an Schlaut der Wind. 
Förmer macht's, döi senn ganz gräuli, 
Ober föngt's zon Greina oh, 
Dös laut su, daß mer nau freilih 
On ihr Elend glab'n koh. 
Und su hob ih as mein Täschla 
— Denn an Göldsock brauch ih nit — 
Zug'n raus a lumpets Gröschla 
G'schwink und ohna alles G'ried.