lucem splendoremque fugientis iustam gloriam, qui 
fructus est verae virtutis honestissimus, repudiare. 
Quamquam scio, quo maiore animo fructus honestatis 
in conscientia quam in fama reponatur, quid propterea 
vetat, si recte facta sequi voluerit, eam aequo animo 
admitti? Sicut enim appeti fortasse non debet, ita neque 
sponte adveniens extrudi. Et cur recta conscientia 
(Aija] honestae famae testimonium asper- |naretur, cum mala 
etiam invita nolensque suos testes sit habitura? Sed 
0 qüuorsum haec tam longa oratio de rerum historiarum- 
que conditoribus, de laude ac fama non repudianda? 
In hunc finem, ornatissimi prudentissimique viri 
Lipsenses, omnia haec a me dicuntur, non ut doceam 
vos, sed ut vestram laudem vos ipsos respicere ali- 
quando atque agnoscere cogam, quorum prudentia 
singularis virtusque egregia ut in ceteris omnibus 
ita quoque in hoc genere non mediocriter enitescit, 
qui in fovendis bonis artibus ornandisque excellentium 
virorum ingeniis nulli non dicam urbium sed ne gentium 
quidem studio conceditis. Hi mores vestri, praestan- 
tissimi honestissimique viri Lipsenses, adeo me vobis 
iam pridem devinxerunt, ut assidue mecum cogitem, 
quo meo labore meisque vigiliis nomen Lipsensium 
alioqui per se inlustre satis mansuris, ut ita dicam, 
vocibus tradam. Idque me repperisse propemodum 
jam arbitror, sed donec illud parturiam, quaeso hoc 
nostrum, viri humanissimi, de vestrae urbis apparatu 
carmen vestro nomini dedicatum a me non minus 
religiose quam si Musis ipsis dedicandum fuisset 
fronte, ut soletis, serena legite atque suscipite. Valete, 
optimi atque humanissimi viri Lipsenses, et me vestri 
honoris, nominis, dignitatis studiosissimum vobis com- 
mendatum habete. Anno MDUIMN. XV. K. Novembres. 
{ 
x 
LS 
N 
25 
30