*
—2
— 46 —
Der Soldat.
Diz ober, — dau is All's droh g'lög'n, —
Der haut jo öiz nix oh, der Moh,
Und soll grod wöi der G'henkt aussög'n, —
Su geiht döi ganza G'schicht nit oh.
Die Frau.
Und öiz ner g'schwink, wos is denn z'mach'n?
Und sog'n S', wos er oh g'hat haut;
J hob' derhamm es wöi viel Sach'n,
Dau woll'mer nau scho find'n Rauth.
Der Soldat.
Er haut halt schwarzi Hus'n g'hatt'n
An blaub'n Ruk, fast völli neu.
Die Frau.
Dös hob' i von mein löib'n Gatt'n,
Und will ah alles schaff'n glei;
Ner, daß mer g'schwink in's Haus hamm kumma,
Dös treff'mer nau scho alles oh. —
Und su haut sie döi Woar g'schwink g'numma;
Waß heunt ka Mensch ka Wurt dervoh.
Subald als s' wider z'ruck senn kumma,
Dau fängt mer glei z'hantdiern oh;
Mer haut den Ruk und d' Hus'n g'numma,
Und haut'n öiz g'schwink putzt, den Moh.
Der Soldat.
Und öiz a Lattern, ner a klang,
Sagt er, sunst lang' i jo nit naf.
Die Frau.
Dort, on der Wänd, dort hängt scho ana,
Dau könna mer'n glei trog'n draf.