— 160 — „„Moußt: Rauß! in 's G'wiehr! — nau schreia.“ Kam is' er in der Wachstub'n d'rinn, Suh kummt der Oberscht hinter ihn, Ditz dös thout den scho freua. Er präsentöirt z'eirscht 's G'wiehr: Nau nehmt er 's g'schwink ban Fouß daher Er möcht' vur Oangst verkumma. Af amoal schreit er,'s woar a Graus, In G'wiehrlaf nei: „Geiht alli raus! — „An Offazöir thout kumma!“ Das verwechselte Klystier. A Dokter haut an Patient'n Den daß in Unterleib haut g'fehlt, Der Moh koh g'rod nit viel afwend'n, Er is' halt oarm und haut ka Göld. D'rum macht 's der Dokter korz und gout Doamit 's nit goar viel kost'n thout. Er thout gleih nauch an Boader schick'n Er möcht herkumma, af der Stell. Doch der haut d' Houst'n zon derstick'n, D'rum kummt statt seiner ner der G'sell. Der woar wuhl nit goar houch studöirt Doch haut er g'schrepft scho und balböiert. ditz sagt der Dokter: „Diesen Krank'n „Klystieren Sie gleich auf der Stell'. „Sie nehmen dazu bloß nur blank'n „Doch guten Lein, beim Krämer Hell. „Verichten Sie mir dann bis sieben, „Ob das Klystier bei ihm geblieben!“