317 
Is g'wieß der B'souch, döi Eih'r schuld? 
Dös läßt si denk'n leicht. 
Und dös su schnell, su unvermouth't! 
Häit' i dös g'wüßt vurher, 
J häit' mein best'n Ruk ohg'löckt, 
Als wenn a Festtog wär'. 
Dös senn su Abend' g'wöst für uns 
Su schöi mer s' denk'n koh! 
In jeder G'sellschaft red't mer ah 
Röcht oft und lang dervoh. 
J bring' mer s' aß mein Kupf nit naus 
Döi schöina Margareth; 
D, wüßt' i, daß sie's nehma thöt', 
J brächt' ihr mei Porträt. 
diz will i Ihn'n dank'n glei 
Ba derer G'leg'nheit, — 
Wenn i doch dös ner sog'n könnt'! 
In Noma vieler Leut'. 
Sie lauß'n alli dank'n schöi; 
Sie hob'n alli g'sagt, 
Daß ihn'n jeder Abend haut 
Rächt viel Veranöig'n g macht. 
Wär' i ner reich, nau wüßt' i scho, 
Wöi schöi i danken sollt'; 
Die Vorsicht ober haut ner su, 
Und grod nit anderst g'wollt. 
Und wall i doch möcht' dankbar sei 
Und sunst nix göb'n koh, 
So nehma S' halt öiz des Vorträt 
Dau von den alt'n Moh. 
— 
5* 
5** 
* 
5— 
* 
— 
— 
—— 
5 
— — — 
— * 
— 
— — 
— 
—— 
— — 
. 
*— 
—* 
** — 
— 
— 
—28 
——— 
— * 
** 
** 
— 
R 
— 
** 
7— 
* 
*7