— 214 — 
Die Festtog', — is denn dös derlabt? — 
Dau ödibst a su a G'walt, 
Mer haut jo in ka Körring könnt, 
Mer wär' derfrur'n bald. 
Und manst' denn nau, daß alli Leut' 
Su Pielzröck' hob'n oh? 
hait' Mancher ner a Bett derfür, 
Er denket' goar nit droh. 
Wöi's nau acht Woch'n kolt is g'wöst, 
Und häiert endli af, 
Dau haust's nau eierst saber g'macht, 
Und schickst dös Wasser draf. 
Und dös su unverzeihli' g'schwink, 
Wöi in Kalopp ohg'rennt. 
Daß Mancher, der's verseha haut 
Nit aß'n Wörthshaus könnt. 
Dös föih'rt Stög' und Bruck'n weck 
Und reißt die Mühl'n zamm; — 
Mit solch'n dumma G'späß'n, horch', 
Bleib' künftihie derhamm! 
Es is döi hundert Jauh'r durch 
Doch mancher Winter g'wöst, 
Ner kaner haut den Schod'n g'macht, 
Su, wöi mers heuer löst. 
Und kam, daß 's Wasser is verbei, 
So fängst scho wider oh, 
Läßt g'frötern no in derer Nacht 
Su, wöi's ner g'fröiern koh. 
Wär' sunst a su a Winter g'wöst, 
Er häit' su viel nit g'schadt, 
Dau haut mer doch sei bißla Hulz 
Zwa Dritt'l wölfler g'hat. 
Und öiz, daß 's Hulz su theuer is, 
Schickst' su a Költ zamm her; —