184
NAr. 70.
Der karfreitagsfisch.
Ih kenn' höi an' Architekt'n,
Der haut Dorscht oft nemma schöi
Und der SchorlaMorla schmeckt'n
G'rod recht gout ban Wunder höi;
Immer haut er Schorla trunk'n,
Doch erscht körzli kummt er prellt,
Haut der Kellneri glei g'wunk'n
Und a „kalta Ent'n“ b''tellt.
Déi will er sein Freund'na spend'n
Doch er selber kröigt nit satt,
Bis er vo der kalt'n Ent'n
Haut an mordstrumm Aff'n g'hatt.
Wöi's su dumm in Rupf tout prick'lIn
VNehmt er Abschied dort on Tiesch,
Doch 3'vur läßt er si eihwick'ln
Nu von Würt an roha Fiesch.
Wenn die Urcchitekt'n zech'n,
Kröig'n s' manchmoal doch ah an Brand,
Tout mer nau sei Frau bestech'n,
Nehmt ihr Zurn nit überhand.
Und den Fiesch werd's erscht ohlach'n,
CLiegt in echt'n Schmalz er drin,
Denn tout mer derham an bach'n,
Nehmt mer g'wiß ka Margarin!