— 104 —
Wii der döi Galerie dau ficht,
Bur Sach’n Haut mer denkt, er 3 bricht.
3on SGlüd i$ no a Stub’'n droh,
Su daß mer ‚g'[Omwink dort net göih. Koh;
Dau ‚geiht er nei und lacht fi fatt,
Bis daß der Spaaß an End Haut g’hat.
Shr Herr’n, Haut der Glofer g’fagt,
Den Strach haut uns der Schreiber g’'macht:
Dolgt mir und geiht Siz ali Hamm,
Mer Hält uns vür an Narrı'n zamm.
Sagt Aner draf: Wos3 i8’8 dernau?
Lauß’S göih, mer fenn 5iz amaul DaU ;
Doch ober lauß’ mex’n kumma ner, —
Schaw wii £ mit ihn ried'n wer’!
Ajr abmaul -Haßt’8 : Ihr Chr’nveft
55 bau, ihr Herr’n, daß’r’s wißt.
Diz ober will i feha gern, |
Wos | eppet zou ihn fog'n. wer'n.
Diz, wöi er nei geiht, lacht er {cho;
Dis haut döt Herr'n g’örgert no,
Sagt Aner: Diz, wenn Er no lacht,
Daß er die Leut’ zon G’lächter macht!
„Boss? wen hob’ i zon G’lächter g’macht ?“
Uns all’! haut wider Aner g’jagt.
„Shr Leut’, £ waß nit woß ihr wollt,
Als daß’r wmo3 dau fieg'In folt.“
„„DHS, woß mer fol, dös waß mer [0;
YNer ober, Herr, döS geiht nit obh.““ —