156
Altund Wen.
An alter Wei, ds i8 bekanut,
GIS beffer al8 a neuer:
Mir den wörd’s An Ir faufi oft,
Der alt’ Haut Kraft und Feuer.
Der Elfer reißt ah gvar nit v0),
$ glab” im Hundert Saund’rn fo
Ver uno an Clfer bob'n.
Mit alt’'n Röd’n i8’8 nit fr, —
Dan fenn die neua g'{cheiter:
Wenn AlleS altı Nö’ ner wollt",
Woln bfeibet’n die Schneider?
Drum — nent RNöck und alter Wei
Nau wird an Fed’n g’holfn fei,
Sn Weiwierth. wöi in Schneider.
Di valta, broava Uhr mwuß fort,
3 neun hummt in’s Haus,
Wenn |’ ah fchlecht geiht, wenn ji’ 160 oft bleit, —
Sie ficht halt doch gout aus;
Mei alta Uhr, döt geiht aff’8 Hawr,
Shr Oucduk fchreit Siz {ho dreipk Kauh'r.
Und wörd nu länger fchreina.
YAn alter Freund, der iS mer jo
Viel Wiber, al a neuer:
Der alt’ Läßt An nit leicht in’n Sticch,
Die neua fenn ner Schreier;
Der alt’, der fangt An glei die HINd,
Der nen’, der macht a Komplament
Und läht An in der Ratichn.