2925
Die Aprikolen,
Die Zeit vergeiht, düs i8 amaul wanh'r.
(3 fen mwahrhaftt Heunt fho zwanzt Jaub'r,
Daß D' Hauchzet hHauft g’hakt'n, flott und vergndigt,
ni leicht, daß day ner a Brändla KIrölgt.
Hoa, Roarl! ES Haut Di Halt doch an weng g'riffn
Du hauft doch nit g'vollt, dakß’S alli ent’ wijfn,
Sır {chleichtt” Di Halt ftill in die Kammer naus,
($2 beut’lt Di hölliich., — Du zötafjft Di nit aus.
Mit Hafu und Frack fällt” hie afi’s Bett;
Dufelit ei. — Du hHaujft weiter Ina Wörtla g'red’t
Aoarl! Hauft' denn die Aprikofn nit g’fög'n,
Döl af den Bett e3 wDi viel jemn a’lDan?
Na! — Er löckt fi in d’' Aprikofn nei,
Und drückt |, meinad! ganz zanım z0N an Brei;
llah, e& 18n in Kupf ganz dumm,
Sır wälh’lt er fi in den Brei halt rum,
Schlöfft et, — wacht af, geiht wider nei,
Hupit uu a weng tum in der Dufelei,
Sei Fra ficht, wöi mit Gackala g'ihmiert.
Da haut ober n Koarl avar nit Ichenirt.
Die Braut, dsl vamıt'n doch endfi naus
Und führt mit ihr'n g'färbt'n Koarl nach Haus;
Derhanmunm oder fagt j’: Dir pak’ af,
Dır lieaeit‘ Di endli af Alles naf;
Du fraugit goar nit, 1008 unter Der ligt?
Sa, Rvarl, hauft‘ denn fir goar a korz'8 SG’?
Der Koarl haut g'lacht und weiter nix g’red't,
Mia: „Sorch! mer Liean fi, dent i, in’s Bett!