190 —
Ob | ihı'n Mond Hergöb’n würd,
Dis fon i nit verfprechn:
Er i8 fcho olt, nau haut j’ glei Sarg,
Vier thout’r woß droh 3 brecdh'n;
Und idri Hund’, di Iaußt fei gdbid,
Su bäifi Qouder fenn nit Höi,
Dii reikn Ann in Stückn.
Macht überhapts kan G’fpaß mit ihr,
Sie i8 glei ap’n Häusla,
Denn, geiht ner Aner aff fie z0u,
Sır fchreit f’ glei wii a BZeisla;
Und bringt’'r f’ in die WouthH röcht nei,
Sır macht An gvoar a Herr]chag’'weih,
M(8 möi den Oberiüriter.
Mei Brouder, der NMeptunus, fol
Su die Matrof’n mach'n,
Die Schreier und bie Polterer;
Denn, reißt der af fein KRad'n,
Sır füllt An glei a Wallfiefch et,
8 wörd An'n angft, er {Höibt Han nei,
Wier aeibt aqern aff die Seit’n.
Er Haut wuhl Fa röcht’8s Mundftück niet,
Alfah dis git mer drei, —
Wer fu lang unter'n Fijdyn lebt,
Dau foh’8 nit anderft fel;
Denn fu a Waltfiefdh 18 jo (tumm,
Die manft'n fenn hHott-ocdhf n- dumm,
Drum aebt’n nit viel z'ried'n.
Is RKäiheumafter ftellt’n oh,
Dau i8 er aff fein Boft'n;
Der macht ih euri Wafjerfäll’,
Kan Kreuzer thenna | foftn;
Sr bleit fu fa Kameidiant,
Sr fagt: I mach” doch no an Brand
lud wer’ a a’'lahıner Sifcher.