— 164 — 
Und thout ka Wörtla sog'n. 
Allah, zwöi senn scho vurher ham 
Und richt'n den an Hof'n zamm. 
Der Kasper denkt: „Ih kumm' nu zibald, 
„Doch ner ka Zeit verlöiern. 
„Den Schotz, den mouh ih hieb'n heunt 
„Und sollt ih gleih derfröier'n.“ 
ditz wöi er ba der Käring geiht, 
Sicht er, daß dort a Hof'n steiht. 
Und mit 'n eirscht'n Zwölfaschlog, 
Dau beut'lt 's 'n wöi 's Fieber. 
Er nehmt si zam, springt hih und deckt 
Sei Pud'lhab'n d'rüber. 
Und packt ah gleih in Hof'n oh 
Und löfft mit, wos er laf'n koh. 
ODitz wöi er ham kummt, läut't er oh, 
Mer mant es Haus thout brenna. 
Sei Frau, döi koh vur Schreck'n fast, 
Nit as 'n Bett rausrenna. 
Nau ober schönd't s' zon Fenster noh: 
„„Du Lump! — Du eihrvergeß'ner Moh!““ 
„Pßt!“ — macht er 's naf, er haut nit 's Herz 
Daß er a Wurt thout sog'n. 
Sie schreit: „Du willst mih hetz'n g'wieß? 
„„Versuff'ner Gallingkrog'n!““ — 
„Pßt!“ — schreit er ober wieder naf, 
ditz' zöigt s' 'n doch vull Bausset af. 
ditz ober wöi er drob'n is', 
Dau is' es G'schra ohganga. I 
„Pßt!“ macht er 's, stellt sein Hof'n hih,