—195 —
63. Die Bienen und die Squ.
n an Dorf nit weit vo höi
4 Wohnt a Bauer drinna,
Der haut neba Säu und Köih
Ah nu recht vill Biena;
Honig vo sein Bienastand
G'häiert miet zon Best'n,
Seini Säu‘ senn allbekannt'
Daß er s' gout thout mäst'n!
Mit 'ra Sau haut er vill Pöch!
Ahna vo die gräißt'n;
Döi bleibt dörr, — thöts meinetwög'
Er in Schmalz ah räist'n.
Haut er ihr ah vuller Zurn
Göb'n ös besti Foutter,
Döi is halt nit fetta wurn,
Bleibt a krachdörr's Couder!
Doch ahmoal fröih springt döi Sau
Rum, wöi a jungs Böckla,
Rumplt dort on Gartnzau
On dös Bienastöckla;
Schmeißt sur'n Korb um, — haut si g'spreizt,
Reibt nu dort ihr'n Buck'“l! —
G'fährli is, wern Biena g'reitzt,
Doch, wos waß a Suck'l!
Denn die Biena g'reitzt zon Kröig,
Immer schwer si räch'n;
Ob dös Mensch is oder Vöich,
Allers thenna s' stechm.