1. „Sout g'ldunt.“
Renn ih mi thou manchmol b'sinna
—* Und denk über's Leb'n nauch,
Mahn ih halt ih muß doch finna,
Daß nix is wie Sorg und Plaug.
Zmoal uns Männern werd versauert
Als a ganza klahna Bou
Ja dös Leb'n scho und des dauert
Bis mer taud is immerzou.
Alli Mütter sog'n daß eiher
Mer drei Madla thout ahfzöig'n,
Als an anz'in Boub'n, walls meiher
Un vill ärger Bauchweih kröig'n. —
Und drum schreia s' ah vill ärger
Und die Mah'sten stumm und bleich,
Thenna nau vo doi Weltbärger
Sie empfehl'n als Schachtl'leich'!
Doch wer haout döi Prüfung b'stand'n,
Wer die Schmerzen all' aushält,
Der werd su leicht nemmer z'Schand'n,
Der paßt nau ganz gut in d'Welt.
s Schicksoal mahnt's oft recht ungnäidi':
Der Glücksweg bleibt Vill'n versperrt;
Drum is ah vur all'n recht näithi,
Daß mer ball ohghärtn't werd! —