132 —
Und daß er blaus Ahn thout besitzn,
Dau machmn mir all“ glei a Wett'
Denn thout den a Morgmingast z3'schlitz'n,
Nau gäith er glei wider ins Bett!
Doch is er besorgt ungeheuer,
Daß zfried'n sei Morg'ng'sellschaft,
Er hout und ih glab ziemli theuer
Den Bauernhuf dau nebndroh kafft.
Mir wiß'n dös Alli am Best'n,
Warum der herr Lutz dös hout thou?
Daß nir thout die Cuft uns verpest'n,
KRa Dampffög soll störn unser Rouh. —
Macht er in die Stood sein Abstecher
Bleibt ziemli lang unser Lonhard,
Bekannt als a wackera Secher
hout er scho ban Maxthur fröih g'wart.
Bis um halba sechsa senn kumma
Vo unseri Morg'ngäst' a Poar,
Döi thenna 'n mietnehma und brumma:
„Gott waß wou wull der heint Nacht woar?“
Doch dös werft jo af sein Löbnswandl
Ba uns alli grod ka schlechts Löicht;
Mir wiß'n All, daß ban Pferdhand'l
A Nächtla in Ag'nblick verflöigt! — —