—
92 —
Und wöi der Müßner hamm nau knummt,
Nir gföihert und nirx trogin,
Dau hout der Pfarrer elend brummt
Und redt scho von Verklogimn.
Der Müßner sagt mit pfiffigen Gsicht,
„Dös könnas er si spoarn!
„Herr Pfarrer! 's is a sabra Gsschicht,
„Döi ih dau hob‘ derfoahrn!
„Der Hund hout deutli gredt und kloar; —
„Su lang derbei ih bliebin,
„Hout er verrouthn die ganz Woar,
„Déöi se mit der Mahd hobn triebn!“
Der Pfarrer werd‘ vur Schreckm bleich,
Uoh blaus as Angst nu sogen:
„O Müßner! göih er, lahf er gleich,
„Chou er den Hhund derschlogen!“ —
„Jal!“ sagt der Müßner ganz vergnöigt,
„Dös is bereits scho gmacht.
„Ih hob' glei gisagt: Der Hund der löigt
„Und hob'n um uau bracht! —
„Ih glab gwieß dös vo Ihna dau?
„Dau häit ih glei draf gwett!“
Der Pfarrer is öitz herzli frauh,
Daß is sei Eiher grett'.