Daß's besser is, dös läßt si hoff'n,
Es haut jo dau nit aff ihn g'schneit.
Er geiht die Stub'n aff und nieder,
Und macht von inna zou die Chür,
Und denkt: Dös Handwerk is mer z'wider.
J stell' mer nit viel Gout's dau vür.
Geiht öfter sn ban Offizöiern,
Döi röich'n su wos scho vurher;
Oiz will der Leutnant visitöiern, —
Ja, wenn ner der Saldot dau wär'!
Er schreit, er koh kan Mann nit finna;
Oiz schaut er aff dös Wachhaus naf:
„Jglab', mei Seil, er is dort inna!“
Und löfft draf zou in vul'n Laf.
No, schreit er, Schwaub, bist du dauinna?
Mach' af! sichst' nit, wöi's schneia thout?
Der denkt: Könnt i a Luch ner finna,
Du schreiest mir dauauß'n gout.
Hiz thout der mit'n Fouß ohprell'n:
„Mach' af, es git sunst Prüg'l nau!
J will mi g'wieß a Stund herstell'n
Ba den elend'n Wöter dau!“
Oiz macht er af, sagt: No, dös freut mi!
Ihr Maning, döi is grod die mei;
Denn i hob' ah denkt, es verschneit mi,
Döstwög'n bin i ah daurei.