181 — 
Meintwög'n sog' mer, wos mer will, 
Es mouß doch wauh'r sei, 
Daß Alles dreimaul örger is, 
Mir fällt's ner grod nit ei! 
Die junge Wikkwe. 
A junga Wittfrau, — wer sollt's mana? 
Döi, sagt mer, nehmt an alt'n Moh. 
Dös thout halt freili nit leicht Ana; 
Die Zehest' häit' ka Freud nit droh. 
Sie mouß jo doch a Ursach hob'n, 
Dös koh mer si scho stell'n vür; 
Denkt s' eppet goar scho on's Begrob'n 
Und wos er haut, dös g'häiert ihr? 
Sollt's goar denn ka Fra Bos nit göb'n. 
Döi fräigt: worum an Alt'n denn? 
Wöi könnt' denn su a Heiret g'schög'n? 
Mer waß jo, wöi die Weiber senn. 
No, endli is doch Ana kumma, 
Sie geiht zwar ner ung'fähr verbei, 
Und sagt: Wos hob' i denn vernumma, 
Fra Bos, von Ihrer Bräuterei? 
Dau hob' i freili wundern möiß'n! 
Wos schert mer si denn um die Leut? 
Worum dös g'schicht, dös läßt sie schlöiß'n; 
Denn, seha S', i hob' goar kan Neid, 
* 
— 
— 
— 
— 
— 
—* 
— 
— 
— 
— 7 
— 
56 
5 
— 
— 
— 
— 
— 
— 
—. 
** 
* 
7— 
— 
* 
—— 
— 
* 
28 
33 
* 
——